44. Pojedynek wstępów !!! Który lepszy???

Oto moja druga próba, która jest we dług mnie lepsza od pierwszej zresztą zdecydujcie sami Początek, końca roku szkolnego2012\13 nie było aż tek źle, może to dla tego że powtarzałem szóstą klasę ? Każdemu może nie wyjść. W tym okresie miałem dużo na głowie : problemy nawet z prawem , wpadłem w złe towarzystwo i jeszcze jak by tego było mało dopuściłem do siebie myśl. Czy ja jestem gejem? Bardzo długo szukałem logicznego wytłumaczenia, które mogło by wytłumaczyć moje zachowanie. Pamiętam to dokładnie kiedy tłumaczyłem po przez fakty na przykład takie że nie mogę być gejem bo przecież mam koleżanki ( wtedy jeszcze nie wiedziałem że to tylko może potwierdzić moje podejście homoseksualne ) Zawsze byłem inny, wyraźnie to odczuwałem po przez rówieśników, którzy mocno dawali mi się we znaki. Przeczkole to tam zaniosłem swój pierwszy telefon oraz aparat , nie zawsze było wesoło, tam gdzie przeżywałem te dobre chwile były też te złe kiedy inni moi koledzy wyśmiewali się ze mnie. Ja tylko pamiętam jak siedziałem skulony i zapłakany przeważnie raz w tygodniu. Teraz nadal jestem wrażliwy, oczywiście nie tak aby ukucnąć i ryczeć na lekcjach. Więc gdy tylko doszła ta myśl że jestem gejem. Nie wiedziałem co dalej, byłem w kropce. Zacząłem się tym nad miernie martwić doszły tak że problemy z J.polskim i tak oto zawaliłem rok. Gdy po wakacjach, które spędziłem w samotności , przyszedł czas na to aby zacząć od nowa, od zera. Udało mi się o tym zapomnieć nawet nie wiem jak, w mojej głowie nie było już tak wiele obaw tylko nauka. Patrząc na to całe powtarzanie klasy z perspektywy czasu to wyciągam wniosek że dobrze mi to zrobił. Odkryłem swoje drugie oblicze te, które potrafi przyciągać uwagę i nawiązywać łatwiej nowe znajomości, a było to potrucie humoru, którego co Noe którzy mogli wówczas pozazdrościć inni. Zauważyłem że to idealny sposób na odciągnięcie uwagi od mojej orientacji. W ten o to sposób stałem się komikiem. Człowiek się nie zmienia, jaki był taki pozostanie można jedynie zmienić to jako, jakiego odbierają go inni ludzie z bliskiego otoczenia. Pod koniec roku szkolnego uświadomiłem to sobie. Ni miałem z kim porozmawiać. Nikt nie wiedział co tak naprawdę kryje w sobie ten czternastolatek. Zamknąłem się w sobie, w szkole zwykle wesoły a w domu, cicha myszka siedząca w swoim pokoju z zapłakaną twarzą w poduszce. Bardzo dobrze pamiętam że wtedy uważnie obserwowałem latające na niebie ptaki, były takie wolne, niczym się nie musiały przejmować. Kiedyś śniło mi się że latam, byłem wtedy taki wolny, traktowałem innych z góry. W tym śnie miałem świadomość, jak mało kto że to nie istnieje. Nie przeszkadzało mi to chciałem aby ten jeden sen trwał wieczność, by nigdy się nie kończył, jak się obudzę żebym mógł wieczorem do niego wrócić, wracać co noc. CO O TYM SĄDZICIE???